- Publicatiedatum: 24-07-2022
- Intro foto:
- Intro tekst: Vraag jij je ook soms af waarom je jezelf op de laatste plaats blijft zetten?
- Artikeltekst:
Of hoe je duidelijker je grenzen kan trekken zonder je daarover schuldig te voelen?
Voel je je niet gehoord, gezien of voorbijgelopen? En wil je dit veranderen maar weet je niet waar te beginnen?
Vaak is het ons verantwoordelijkheidsgevoel dat ons zo ver drijft…eerst de baas, het werk, het gezin, familie of goeie vriendin…
Maar ook onze geschiedenis zit hier voor iets tussen. Misschien was er altijd wel iemand om ‘voor te zorgen’? Wat hebben we geleerd?
En daarvoor hoef je helemaal geen traumatisch verleden te hebben. Het komt ook niet omdat je slecht bent opgevoed.
Zeker als ouder, als mama, als papa is er altijd iemand om onszelf te ‘ontzien’. Vanuit onze verantwoordelijkheid als ouder kunnen we ver verwijderd zijn van onze eigen kern. Ver verwijderd of wegduwen van wat je zelf nodig hebt.
We mogen ook best mild zijn voor onszelf en zien dat het soms best een lange weg is als we zo gewoon zijn van onszelf op die laatste plaats te zetten.
Maar hoe krijg je nu de nodige tijd voor jezelf (of zelfzorg) gecombineerd met alle verplichtingen die ook bij het leven horen? Of hoe combineer je zelfzorg met de verantwoordelijkheden waar we niet zomaar om heen kunnen?
Niemand heeft hier het perfecte antwoord op. Ook ik niet, iedere situatie is uniek.
Wat we wel allemaal gemeen hebben zijn eigen, individuele noden. En laat het juist die noden zijn die we vaak het eerst aan de kant gaan schuiven…
Je zou het terug naar je innerlijk zelf kunnen noemen, een gezonde gewoonte van jezelf niet te vergeten in de ratrace van de dag. Maar even in checken bij jezelf, op afstand leren kijken, mild leren zijn voor onszelf, onze oordelen en de kritiek van onze innerlijke schurk een plaats geven.
Want wat wij onszelf vertellen, is een reflectie van hoe we onszelf zien, wat we onszelf waard vinden of hoe we onszelf vaak op die laatste plaats houden.
Maar ook durven kijken naar de excuses die we onszelf vertellen en hoe schuldig we ons voelen wanneer we naar onszelf gaan luisteren?
Als ik voor mezelf spreek, weet ik welke weg ik afgelegd heb om heel dicht bij mezelf te komen, mijn pakketje noden te leren voelen. Ook ik heb vaak mezelf voorbijgelopen vanuit een gevoel dat het niet anders kon. Om mezelf steeds terug te vinden, recht te staan en op automatische piloot terug dezelfde weg te gaan als voordien… Het lijkt meer op overleven dan leven.
Ook voor mij kwam er pas verandering door de reflecties, de inzichten rond de prijs die je betaalt als je blijft teren op een batterij die je niet op tijd gaat opladen.
Reflecties en inzichten komen stap voor stap en de flow stroomt het best als we écht gaan voelen wat onze noden zijn, hoeveel zorg we voor onszelf dienen te voorzien om vanuit deze zelfzorg er ook voor de anderen te kunnen zijn.
Verandering begint dus steeds bij jezelf! Bij bewust worden van wat je ware noden zijn, hoe en wanneer we onszelf ontzien, waar we onszelf steeds laten overlopen of aan de kant schuiven? Waarom nu net die ene persoon ons trigger? Of waarom we ons overweldigd voelen door persoon A en niet door persoon B?
Want zeg nu zelf: wat heb je te verliezen?
Behalve jezelf nog meer te gaan negeren en ontzien?
En als je nu denkt, ik negeer mezelf niet zo erg, dan daag ik je graag uit om de checklist even te overlopen, want misschien is net dit minimaliseren het eerste obstakel om te overwinnen.
En ik help je hierbij graag.
Vraag jij je ook soms af waarom je jezelf op de laatste plaats blijft zetten?
Of hoe je duidelijker je grenzen kan trekken zonder je daarover schuldig te voelen?
Voel je je niet gehoord, gezien of voorbijgelopen? En wil je dit veranderen maar weet je niet waar te beginnen?
Vaak is het ons verantwoordelijkheidsgevoel dat ons zo ver drijft…eerst de baas, het werk, het gezin, familie of goeie vriendin…
Maar ook onze geschiedenis zit hier voor iets tussen. Misschien was er altijd wel iemand om ‘voor te zorgen’? Wat hebben we geleerd?
En daarvoor hoef je helemaal geen traumatisch verleden te hebben. Het komt ook niet omdat je slecht bent opgevoed.
Zeker als ouder, als mama, als papa is er altijd iemand om onszelf te ‘ontzien’. Vanuit onze verantwoordelijkheid als ouder kunnen we ver verwijderd zijn van onze eigen kern. Ver verwijderd of wegduwen van wat je zelf nodig hebt.
We mogen ook best mild zijn voor onszelf en zien dat het soms best een lange weg is als we zo gewoon zijn van onszelf op die laatste plaats te zetten.
Maar hoe krijg je nu de nodige tijd voor jezelf (of zelfzorg) gecombineerd met alle verplichtingen die ook bij het leven horen? Of hoe combineer je zelfzorg met de verantwoordelijkheden waar we niet zomaar om heen kunnen?
Niemand heeft hier het perfecte antwoord op. Ook ik niet, iedere situatie is uniek.
Wat we wel allemaal gemeen hebben zijn eigen, individuele noden. En laat het juist die noden zijn die we vaak het eerst aan de kant gaan schuiven…
Je zou het terug naar je innerlijk zelf kunnen noemen, een gezonde gewoonte van jezelf niet te vergeten in de ratrace van de dag. Maar even in checken bij jezelf, op afstand leren kijken, mild leren zijn voor onszelf, onze oordelen en de kritiek van onze innerlijke schurk een plaats geven.
Want wat wij onszelf vertellen, is een reflectie van hoe we onszelf zien, wat we onszelf waard vinden of hoe we onszelf vaak op die laatste plaats houden.
Maar ook durven kijken naar de excuses die we onszelf vertellen en hoe schuldig we ons voelen wanneer we naar onszelf gaan luisteren?
Als ik voor mezelf spreek, weet ik welke weg ik afgelegd heb om heel dicht bij mezelf te komen, mijn pakketje noden te leren voelen. Ook ik heb vaak mezelf voorbijgelopen vanuit een gevoel dat het niet anders kon. Om mezelf steeds terug te vinden, recht te staan en op automatische piloot terug dezelfde weg te gaan als voordien… Het lijkt meer op overleven dan leven.
Ook voor mij kwam er pas verandering door de reflecties, de inzichten rond de prijs die je betaalt als je blijft teren op een batterij die je niet op tijd gaat opladen.
Reflecties en inzichten komen stap voor stap en de flow stroomt het best als we écht gaan voelen wat onze noden zijn, hoeveel zorg we voor onszelf dienen te voorzien om vanuit deze zelfzorg er ook voor de anderen te kunnen zijn.
Verandering begint dus steeds bij jezelf! Bij bewust worden van wat je ware noden zijn, hoe en wanneer we onszelf ontzien, waar we onszelf steeds laten overlopen of aan de kant schuiven? Waarom nu net die ene persoon ons trigger? Of waarom we ons overweldigd voelen door persoon A en niet door persoon B?
Want zeg nu zelf: wat heb je te verliezen?
Behalve jezelf nog meer te gaan negeren en ontzien?
En als je nu denkt, ik negeer mezelf niet zo erg, dan daag ik je graag uit om de checklist even te overlopen, want misschien is net dit minimaliseren het eerste obstakel om te overwinnen.
En ik help je hierbij graag.
- Raadplegingen: 783
