Als je worstelt met eenzaamheid, sociale situaties, burn-out, zingeving van je leven of bijvoorbeeld stress, kunnen de Geestelijke Gezondheidzorg of Maatschappelijk Werk plekken zijn om hulp te zoeken. Er zijn ook mensen die een coach inschakelen. De meest voorkomende vorm van coaching is in een kamer, zittend tegenover elkaar. Maar sinds Corona ie er een andere vorm van coaching sterk in opkomst: "wandelcoaching". Wat is het en wat levert het op?
Wandelcoaching
Wandelcoaching is coaching buiten in de natuur. Er is steeds meer wetenschappelijk bewijs dat wandelen in de natuur positieve effecten heeft op lichaam en geest. De meeste voordelen worden al bereikt bij 2 uur wandelen per week. Deze effecten krijg je er bij wandelcoaching ‘gratis’ bij en versterken het coachproces. Daarbij gebruiken professionele wandelcoaches in het coachtraject de natuur vaak als metafoor om de coachee uit het hoofd en in zijn of haar gevoel te krijgen. Zo zorgt de natuur voor nieuwe inzichten én oplossingen. Onderzoek laat zien dat wandelcoaching een effectieve manier is om meer zelfvertrouwen te krijgen, meer tevredenheid over het leven en stress te verminderen.
Ook wandelcoaching is geschikt voor mensen die het te benauwend vinden om tegenover een coach in een kamer te zitten. Praten over wat er speelt terwijl je aan het wandelen bent voelt heel natuurlijk. Ook is het gelijkwaardiger, zowel de coach als de coachee zijn te gast in de natuur.
Bij wandelcoaching zijn de omstandigheden veel minder voorspelbaar dan bij reguliere of online coaching. Het kan warm zijn, koud, regen, zomer, herfst, winter of lente. Er kunnen zich onverwachte situaties voordoen zoals een hond die op je afrent of een groep kakelende wandelaars. Sommige mensen vinden dit lastig en onprettig, maar voor mij als coach is het nuttig ‘materiaal’ om te gebruiken in de coachsessie. Je ziet hoe de coachee in het echt omgaat met situaties in plaats van dat hij of zij vertelt over een situatie waar je niet bij was.
Even een voorbeeld
Ik liep met Veronica, 39 jaar, werkzaam bij een gemeente en al langere tijd niet happy op haar werk. Ze werkte al jaren op een afdeling waar ze het gevoel had dat ze er een beetje buiten lag. We liepen over een pad door het bos en kwamen op een T-splitsing. Linksaf ging een kronkelend pad, rechtsaf een wat breder pad waar na circa 50 meter drie Schotse Hooglanders het pad blokkeerden. Ik keek naar Annet die duidelijk geen aanstalten maakte om te kiezen voor links of rechtsaf. ‘Beslis jij maar’, zei ze uit zichzelf. Ik koos voor rechtsaf. De Schotse Hooglanders hadden duidelijk besloten nog wel even op het pad te blijven zodat wij ons in een boog er om heen, over takken en tussen wat struikjes moesten lopen om er voorbij te komen.
‘Hoe was dat?’, vroeg ik haar toen we er voorbij waren. ‘Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in’, zei ze tot mijn verrassing. ‘Ik wilde veel liever die andere kant op.’
Ik gaf haar terug wat ik had opgemerkt. Dat ze geen keuze maakte, het aan mij overliet en niet liet blijken wat zij zelf graag wilde. Ze herkende dat bij zichzelf in andere situaties, juist ook op haar werk. Het was duidelijk dat we een belangrijk inzicht te pakken hadden waar we op door konden gaan.
