Skip to main content

Geschreven op .

  • Publicatiedatum: 18-05-2025
  • Intro foto:
  • Intro tekst: Ik was vijftien toen ik zwanger raakte. Op mijn zestiende werd ik moeder. Nu, jaren later, is mijn kleindochter zélf zestien. En ineens besef ik des te meer hoe jong ik eigenlijk was.
  • Artikeltekst:
    Ik was vijftien toen ik zwanger raakte. Op mijn zestiende werd ik moeder. Nu, jaren later, is mijn kleindochter zélf zestien. En ineens besef ik des te meer hoe jong ik eigenlijk was. Als ik naar haar kijk – naar haar levensfase, haar zoektocht naar identiteit, haar kwetsbaarheid én kracht – dan voel ik diepe bewondering voor dat jonge meisje dat ik toen was. Voor mezelf dus.
     
    Want wat heb ik veel moeten dragen op die leeftijd. Wat moest ik vroeg volwassen worden, terwijl ik zelf nog maar nauwelijks wist wie ik was. De liefde voor mijn kind was er vanaf het eerste moment. Maar het leven rondom dat moederschap was allesbehalve eenvoudig
     
    Grootse liefde, grote uitdagingen
    Toen ik jong moeder werd, wilde ik het goed doen. Perfect zelfs. Alles zelf doen. Zorgen, studeren, werken, sterk zijn. Maar ik liep keer op keer tegen grenzen aan. Tegen het leven zelf, dat zich niet altijd laat plannen. Tegen systemen die weinig ruimte bieden aan jonge moeders. Tegen mijn eigen perfectionisme en de overtuiging dat ik het alleen moest kunnen.
    De stress bouwde zich op. Ik kende momenten van uitputting, van innerlijke leegte, van het gevoel mezelf kwijt te zijn. In de jaren daarna kwamen er nog andere uitdagingen op mijn pad: relationele struggles, financiële tegenslagen, een faillissement, en complexe familie-erfeniskwesties. Toch hield ik vol. En misschien nog wel het bijzonderst van alles: ik ben nog altijd gelukkig getrouwd met de vader van mijn kind. We zijn inmiddels 43 jaar samen. Onze liefde heeft stormen doorstaan, maar is blijven groeien.
     
    De weg naar binnen
    In 2012 kwam het keerpunt. Ik besefte dat ik niet alleen maar kon blijven vechten. Dat er iets moest veranderen – vanbinnen. Ik begon mijn innerlijke reis. Een pad waarin ik leerde voelen in plaats van verdringen. Waarin ik ruimte leerde geven aan alles wat zich in mij aandiende, ook aan het oude verdriet, het gemis, de onverwerkte ervaringen.
    Ik volgde opleidingen en trainingen in familieopstellingen, innerlijk kind werk, regressietherapie, body remember trauma therapy, ademcoaching en mindfulness. Elke laag die ik losliet, bracht me dichter bij mijn kern.
     
    Bij rust, bij waarheid, bij balans.
    In 2020 besloot ik dat het tijd was om mijn levenswijsheid en professionele kennis te delen. Ik startte mijn coaching praktijk: EVBalans. Daarin begeleid ik mensen die vastlopen in stress, overprikkeling, oude pijn of simpelweg hun weg kwijt zijn geraakt. Als ervaringsdeskundige én opgeleide coach weet ik hoe het voelt om diep te zitten – en ook hoe het voelt om daaruit op te staan.
     
    Herkenning en hoop
    Wanneer jonge vrouwen, moeders of vrouwen met een zwaar verleden bij mij komen, voel ik vaak direct herkenning. We spreken dezelfde taal. Niet altijd in woorden, maar in energie. In wat het betekent om veel te dragen op jonge leeftijd. Om te moeten doorgaan terwijl je eigenlijk even zou moeten mogen leunen.
    Ik vertel mijn verhaal omdat ik weet dat het kracht geeft. Omdat ik geloof dat heling voor iedereen mogelijk is, ongeacht waar je vandaan komt of hoe je bent begonnen. En ook omdat ik weet dat we soms pas jaren later volledig begrijpen hoe bijzonder onze eigen reis is geweest.
     
    Dat besef groeit nu mijn kleindochter zestien is. Als ik haar zie – jong, levenslustig, dromend over de toekomst – dan voel ik des te sterker hoe bijzonder het is dat ik op die leeftijd al moeder was. En dat ik, ondanks alles, een leven heb opgebouwd vol liefde, betekenis en verbinding.
     
    Tot slot
    Ik geloof dat iedere vrouw de kracht in zich heeft om te helen. Soms heb je alleen een beetje hulp nodig om die kracht weer te voelen. Daarvoor ben ik er. Vanuit mijn hart, mijn ervaring en mijn vakmanschap.
    Wil jij ruimte maken voor jezelf, je emoties, je eigen verhaal? Dan ben je welkom. Er is altijd een weg naar binnen. En van daaruit ontstaat alles.
    Geloof jij in je eigen kracht?
    Liefs Elly
  • Raadplegingen: 47

Geschreven op .

  • Publicatiedatum: 27-04-2025
  • Intro foto:
  • Intro tekst: Van onzekerheid naar kracht
  • Artikeltekst:

    Van twijfel naar vertrouwen

     

    Jarenlang werkte ik in de vermogenswereld. Een goede baan, een aantrekkelijk salaris, zekerheid. Op papier had ik het goed voor elkaar. Maar van binnen voelde het anders.

    Ik was niet gelukkig.

    Ik voelde me leeg.

    Mijn lichaam fluisterde, maar ik luisterde niet.

     

    De wake-up call

    Het begon klein. Vermoeidheid, hoofdpijn, stress. Signalen die ik eerst wegwuifde. Maar op een gegeven moment kon ik er niet meer omheen: dit is niet het leven dat ik wil leiden.

    Toch was eruit stappen moeilijk. De angst om zekerheden los te laten was groot. Want wie ben ik zonder die titel, zonder dat visitekaartje?

    Toen ik uiteindelijk de knoop doorhakte en besloot mijn eigen pad te volgen, verklaarden mensen me voor gek.

    “Waarom zou je alles opgeven?”

    “Wat als het mislukt?”

     

    Maar ik wist: het echte risico was blijven waar ik niet thuishoorde.

    De reis terug naar mezelf

    Mijn beslissing om te stoppen was het begin van een intense, persoonlijke reis. Geen rechte lijn, geen makkelijke weg. Maar elke stap bracht me dichter bij mezelf.

    Ik herontdekte mijn kracht, mijn intuïtie, mijn missie. En die missie werd EvBalans:

    een plek waar ik anderen begeleid die – net als ik toen – zijn vastgelopen. In werk. In hun lichaam. In hun leven.

     

    Wat ik nu doe met EVBalans

    Bij EVBalans help ik je opnieuw contact te maken met jezelf.

    Met wat jouw lichaam je vertelt.

    Met wat je hart al weet.

    Met dat stille stemmetje dat fluistert: er is meer.

    Ik weet hoe spannend het is om los te laten.

    Maar ik weet ook wat het je brengt als je het wél doet:

    Rust. Ruimte. Richting.

     

    Jouw pad begint met één keuze

    Jij hoeft niet te blijven waar je niet gelukkig bent.

    Je mag kiezen voor jezelf. Voor balans. Voor betekenis.

    Het begint met één stap:

    geloven in jezelf.

     

    En als je daar hulp bij kunt gebruiken, dan loop ik graag met je mee.

    Meer weten over mijn trajecten? Kijk op www.evbalans.nl

    Of stuur me gerust een bericht – ik luister graag naar jouw verhaal.
  • Raadplegingen: 20

Geschreven op .

  • Publicatiedatum: 06-04-2025
  • Intro foto:
  • Intro tekst: Mijn zus… niet alleen mijn bloedverwant, maar ook mijn baken, mijn veilige haven. Waar mijn moeder emotioneel afwezig was, was zij degene die mij zag, voelde, opving. Zij was mijn thuiskomen.
  • Artikeltekst:

    Op 14 december 2020 verloor ik mijn zus.

    Mijn zus… niet alleen mijn bloedverwant, maar ook mijn baken, mijn veilige haven. Waar mijn moeder emotioneel afwezig was, was zij degene die mij zag, voelde, opving. Zij was mijn thuiskomen.

    Dat verlies, die leegte – die draag ik nog altijd met me mee. Maar tegelijkertijd draag ik ook haar liefde. En die liefde is zó sterk, dat ik haar aanwezigheid nog steeds voel. In fluisteringen van de wind. In het zachte gefladder van een vlinder.

    Ik ben zó dankbaar dat ik haar in haar laatste dagen mocht bijstaan. Dat ik haar mocht vasthouden, haar kon aankijken en zeggen:

    "Ik beloof je… ik ga het doen. Mijn pad volgen. Mijn hart volgen. Mijn bedrijf starten. Leven vanuit waarheid en liefde."

    En ik heb het gedaan. Voor haar. Voor mij. Voor iedereen die verloren heeft, wat dan ook.

    En wat zou ze trots zijn geweest…

    Elke keer als ik een vlinder zie, glimlach ik met tranen in mijn ogen en zeg ik zachtjes:

    "Ja Ank, ik ga weer op pad."

     

    Rouw kent geen volgorde – het is een golvende beweging van het hart

    We leven in een wereld die graag orde aanbrengt. In modellen, fases, checklists. Maar rouw laat zich niet vangen. Rouw is geen project. Geen lineair pad. Rouw is liefde die geen weg meer naar buiten vindt.

    Soms voelt het alsof je goed gaat. Dat je het een plekje hebt gegeven. En dan ineens – door een geur, een herinnering, een liedje – sta je weer midden in die pijn. Verdriet dat als een golf over je heen spoelt. Alsof je weer op dag één bent.

    Maar dat bén je niet.

    Elke keer dat je breekt, breek je iets open.

    En precies daar ligt je groei.

     

    Rouw gaat verder dan de dood

    Wanneer we het over rouw hebben, denken we vaak aan het verliezen van een dierbare. Maar rouw kent veel meer gezichten. Het is het stille verdriet van wat ooit was – of wat nooit zal zijn.

    We noemen dat levend verlies. En dat mag net zoveel ruimte krijgen.

    🟢 Het verlies van een baan – en daarmee je rol, je zekerheid, je identiteit.

    🟢 Een scheiding – het uiteenvallen van een gedeelde toekomst.

    🟢 Een chronische ziekte – de confrontatie met grenzen die je nooit hebt gekozen.

    🟢 Het verwateren van een vriendschap – zonder woorden, maar met pijn.

    🟢 Een verhuizing – afscheid nemen van een plek waar herinneringen wonen.

    🟢 Het verlies van hoop – op een kind, op liefde, op herstel.

     

    Elk verlies vraagt om erkenning.

    Om ruimte.

    Om gezien worden – ook als je het zelf nog nauwelijks onder woorden kunt brengen.

     

    Van denken naar voelen – van overleven naar leven

    In een wereld die snel doorgaat, heb je soms iemand nodig die stil durft te staan. Die naast je komt zitten, niet om je te fixen, maar om je te zien. Om te voelen wat jij voelt. Ook in het zwijgen. Juist daar.

    Mijn begeleiding richt zich op die bewuste overgang: van denken naar voelen. Van het hoofd – vol patronen, controle en ‘sterk zijn’ – naar het hart. Naar zachtheid, kwetsbaarheid, echtheid.

    Ik begeleid mensen in rouw, verlies en trauma.

    Ik zie jou.

    Ik hoor jou.

    Ook wat je niet zegt.

    Laat ons kennismaken. Voelen of er een klik is – die klik is voor mij heilig. Want echte heling begint bij veiligheid.

    Van je hoofd naar je hart.

    Van overleven naar verbinden.

    Van rouw naar ruimte.

    Liefs Elly
  • Raadplegingen: 80

Geschreven op .

  • Publicatiedatum: 09-03-2025
  • Intro foto:
  • Intro tekst: Hechting speelt een cruciale rol in de vroege ontwikkeling van een kind en beïnvloedt hoe we later in het leven relaties aangaan.
  • Artikeltekst:

    De Vier Hechtingsstijlen van Mary Ainsworth: Een Diepgaande Blik

    Hechting speelt een cruciale rol in de vroege ontwikkeling van een kind en beïnvloedt hoe we later in het leven relaties aangaan. De Canadese psychologe Mary Ainsworth, een pionier in de hechtingstheorie, voerde in de jaren ‘70 het beroemde "Strange Situation Experiment" uit. Hiermee identificeerde ze vier hechtingsstijlen bij kinderen, die later ook bij volwassenen bleken door te werken in hun intieme relaties.

    Hier bespreken we deze vier hechtingsstijlen: veilig, angstig-ambivalent, vermijdend en gedesorganiseerd.

    1. Veilige hechting

    Kinderen met een veilige hechtingsstijl hebben een gezonde balans tussen afhankelijkheid en zelfstandigheid. Ze voelen zich veilig bij hun ouder of verzorger en weten dat ze op hen kunnen rekenen. In het experiment van Ainsworth toonden deze kinderen lichte stress bij het vertrek van hun ouder, maar lieten zich gemakkelijk troosten bij hun terugkeer.

    Volwassen relaties:
    Mensen met een veilige hechtingsstijl hebben doorgaans stabiele relaties. Ze voelen zich comfortabel met zowel nabijheid als zelfstandigheid en ervaren minder angst in intieme relaties.

    Oorzaak:

    • Consequente en liefdevolle verzorging
    • Responsieve ouders die de behoeften van het kind begrijpen

    2. Angstig-ambivalente hechting

    Kinderen met een angstig-ambivalente hechtingsstijl tonen onzeker gedrag naar hun verzorger. Ze zijn extreem aanhankelijk en raken in paniek als de ouder vertrekt, maar zijn moeilijk te troosten bij terugkeer. Dit komt voort uit inconsistente zorg: de ouder reageert soms wel, soms niet op de behoeften van het kind.

    Volwassen relaties:
    Mensen met deze hechtingsstijl zijn vaak emotioneel afhankelijk in relaties. Ze kunnen snel onzeker worden over de liefde van hun partner en hebben bevestiging nodig. Dit kan leiden tot bindingsangst en jaloezie.

    Oorzaak:

    • Onvoorspelbare of inconsistente verzorging
    • Ouders die soms liefdevol en soms afwezig of afstandelijk zijn

    3. Vermijdende hechting

    Kinderen met een vermijdende hechtingsstijl leren al vroeg om emotionele nabijheid te vermijden. Ze tonen weinig stress als hun ouder weggaat en reageren nauwelijks op hun terugkeer. Dit komt doordat ze geleerd hebben dat hun behoeften niet worden vervuld en dat ze op zichzelf moeten vertrouwen.

    Volwassen relaties:
    Mensen met een vermijdende hechtingsstijl vinden het moeilijk om zich emotioneel te binden. Ze vermijden intimiteit en kunnen zich ongemakkelijk voelen bij emotionele afhankelijkheid, waardoor ze soms afstandelijk of kil overkomen in relaties.

    Oorzaak:

    • Ouders die consequent emotioneel afwezig of afwijzend zijn
    • Te weinig emotionele steun en troost in de kindertijd

    4. Gedesorganiseerde hechting

    De gedesorganiseerde hechtingsstijl is een combinatie van angst en vermijding. Kinderen met deze stijl hebben tegenstrijdig gedrag: ze zoeken troost bij hun ouder, maar zijn ook bang voor hen. Dit komt vaak voor bij kinderen die trauma’s of mishandeling hebben meegemaakt.

    Volwassen relaties:
    Volwassenen met een gedesorganiseerde hechtingsstijl hebben vaak moeilijkheden in relaties. Ze verlangen naar nabijheid, maar ervaren tegelijkertijd angst en wantrouwen. Dit kan leiden tot intense, instabiele relaties en problemen met emotionele regulatie.

    Oorzaak:

    • Traumatische ervaringen, zoals mishandeling of verwaarlozing
    • Ouders die zowel bron van veiligheid als angst zijn

    Conclusie

    Mary Ainsworths werk heeft ons veel geleerd over hoe onze vroege ervaringen onze latere relaties beïnvloeden. Gelukkig zijn hechtingsstijlen niet vaststaand—met zelfbewustzijn en therapie kunnen mensen hun hechtingsstijl veranderen en werken aan veiligere relaties.

    Wil je jouw eigen hechtingsstijl ontdekken? Reflecteer op je jeugd en je huidige relaties: hoe reageer je op intimiteit, afstand en emoties van anderen? Dit inzicht kan je helpen om gezondere verbindingen te creëren in je leven.
  • Raadplegingen: 94

Geschreven op .

  • Publicatiedatum: 02-03-2025
  • Intro foto:
  • Intro tekst: Ik rende. Altijd maar door. Mijn dagen bestonden uit werken, zorgen, regelen, doorgaan. In de vermogensbeheerwereld draaide ik weken van 60 uur.........
  • Artikeltekst:

    Ik rende. Altijd maar door.

    Mijn dagen bestonden uit werken, zorgen, regelen, doorgaan. In de vermogensbeheerwereld draaide ik weken van 60 uur, terwijl ik naast mijn werk ook nog mijn scriptie moest schrijven voor mijn Hbo-opleiding Financieel Management. Een studie die ik als zwaar ervoer, omdat ik nooit had geleerd hoe ik moest studeren. Maar falen was geen optie, dus ik ploeterde door.

    Thuis wachtten mijn twee kinderen, die ook hun moeder nodig hadden. Maar ik had geen rust om echt bij hen te zijn. Mijn hoofd zat vol. Ik voelde me schuldig als ik er niet genoeg voor hen was, maar ik voelde me net zo schuldig als ik mijn werk niet perfect deed.

    En dan was er nog het familiebedrijf van mijn man. Het zat in zwaar weer en ik kon het niet verdragen om aan de zijlijn te staan, dus in het weekend deed ik de administratie. Het was alsof ik een kaartenhuis in de storm overeind probeerde te houden.

    Maar ik zag het niet. Ik voelde het niet. Ik was al zo lang mezelf kwijt dat ik niet eens meer wist hoe het voelde om stil te staan.

    De klap

    Het gebeurde op mijn werk. Ik had iets fout gedaan. Iets kleins, achteraf gezien, maar in dat moment voelde het alsof ik door de mand was gevallen. Mijn werkgever sprak me erover aan, maar ik hoorde zijn woorden niet meer. Ik hoorde alleen maar: Fout. Jij bent niet goed genoeg. Jij faalt.

    Het werd stil in mijn hoofd. Ik kon niet meer nadenken, niet meer voelen.

    Ik stapte op. Ik herinner me de rit in de auto nauwelijks. Mijn handen aan het stuur, mijn blik op de weg, maar ik was er niet meer. Mijn lichaam bewoog, maar mijn geest was bevroren. Pas bij de Waal in Neerrijnen kwam ik weer een beetje tot mezelf. Ik keek naar het water en wist: Ik kan niet meer. Ik ben op.

    Het elastiek waar ik mezelf jarenlang mee overeind had gehouden, was geknapt.

    De weg terug

    Het heeft tijd gekost. Veel tijd. En pijn.

    Ik moest opnieuw leren luisteren—naar mijn lichaam, mijn gevoelens, mijn grenzen. Ik moest afleren om mezelf te negeren.

    Ik begon met mindfulness. In het begin voelde het vreemd om stil te zijn, om te ademen, om echt te voelen wat er binnenin me speelde. Maar stap voor stap bracht het me dichter bij mezelf.

    Ik zocht hulp bij een coach. Iemand die me de juiste vragen stelde, die me hielp om te zien wat ik al die jaren had weggestopt. Langzaam begon ik mijn patronen te begrijpen, de overtuigingen die me hadden gedreven tot het punt van instorten.

    Daarna ontdekte ik de kracht van wandelcoaching. Buiten, in de natuur, voelde ik me lichter. Alsof de beweging en de frisse lucht ruimte maakten in mijn hoofd. Ik begon weer te voelen, te ontdekken wat ík nodig had, los van alle verwachtingen die ik mezelf had opgelegd.

    En ik wist: Dit is wat ik wil doen. Dit is hoe ik anderen wil helpen.

    Van overleven naar leven

    Ik besloot opleidingen te volgen in mindfulness, coaching en wandelcoaching. Niet alleen om mezelf verder te ontwikkelen, maar ook omdat ik voelde dat dit mijn weg was. Ik wilde anderen helpen om niet zo diep te hoeven vallen als ik had gedaan.

    Zo ontstond EVBalans. Mijn bedrijf, maar ook mijn missie.

    Ik weet hoe het voelt om jezelf kwijt te raken. Om altijd maar te geven, totdat er niets meer over is. Maar ik weet nu ook hoe het voelt om jezelf weer terug te vinden.

    En dat is wat ik anderen gun.

    Bij EVBalans begeleid ik mensen die vastzitten in patronen van stress, perfectionisme en overbelasting. Ik help hen weer in contact te komen met zichzelf, om te leren voelen, te luisteren en grenzen te bewaken. Niet pas als het te laat is, maar op tijd.

    Want balans is geen luxe. Het is een basisbehoefte.

    Ik heb het op de harde manier moeten leren. Maar als mijn verhaal één iemand kan helpen om eerder stil te staan, eerder te kiezen voor zichzelf, dan is alles wat ik heb meegemaakt niet voor niets geweest.

    Burn-out was mijn breekpunt. Maar ook mijn keerpunt.

    Ik koos voor mezelf. En nu help ik anderen om dat ook te doen.

    P.S. Deze foto zegt genoeg. Terwijl ik al geveld was door een longontsteking, bleef ik doorgaan. Ik organiseerde nog SamenLoop voor Hoop, maar luisterde niet naar mijn lichaam en alle signalen die me waarschuwden. Het heeft me nog dieper laten beseffen hoe belangrijk het is om echt te luisteren naar het fluisteren van je lichaam – iets wat ik nu met heel mijn hart doorgeef aan anderen.
  • Raadplegingen: 61

Meer artikelen …