Op 14 december 2020 verloor ik mijn zus.

Mijn zus… niet alleen mijn bloedverwant, maar ook mijn baken, mijn veilige haven. Waar mijn moeder emotioneel afwezig was, was zij degene die mij zag, voelde, opving. Zij was mijn thuiskomen.

Dat verlies, die leegte – die draag ik nog altijd met me mee. Maar tegelijkertijd draag ik ook haar liefde. En die liefde is zó sterk, dat ik haar aanwezigheid nog steeds voel. In fluisteringen van de wind. In het zachte gefladder van een vlinder.

Ik ben zó dankbaar dat ik haar in haar laatste dagen mocht bijstaan. Dat ik haar mocht vasthouden, haar kon aankijken en zeggen:

"Ik beloof je… ik ga het doen. Mijn pad volgen. Mijn hart volgen. Mijn bedrijf starten. Leven vanuit waarheid en liefde."

En ik heb het gedaan. Voor haar. Voor mij. Voor iedereen die verloren heeft, wat dan ook.

En wat zou ze trots zijn geweest…

Elke keer als ik een vlinder zie, glimlach ik met tranen in mijn ogen en zeg ik zachtjes:

"Ja Ank, ik ga weer op pad."

Rouw kent geen volgorde – het is een golvende beweging van het hart

We leven in een wereld die graag orde aanbrengt. In modellen, fases, checklists. Maar rouw laat zich niet vangen. Rouw is geen project. Geen lineair pad. Rouw is liefde die geen weg meer naar buiten vindt.

Soms voelt het alsof je goed gaat. Dat je het een plekje hebt gegeven. En dan ineens – door een geur, een herinnering, een liedje – sta je weer midden in die pijn. Verdriet dat als een golf over je heen spoelt. Alsof je weer op dag één bent.

Maar dat bén je niet.

Elke keer dat je breekt, breek je iets open.

En precies daar ligt je groei.

Rouw gaat verder dan de dood

Wanneer we het over rouw hebben, denken we vaak aan het verliezen van een dierbare. Maar rouw kent veel meer gezichten. Het is het stille verdriet van wat ooit was – of wat nooit zal zijn.

We noemen dat levend verlies. En dat mag net zoveel ruimte krijgen.

🟢 Het verlies van een baan – en daarmee je rol, je zekerheid, je identiteit.

🟢 Een scheiding – het uiteenvallen van een gedeelde toekomst.

🟢 Een chronische ziekte – de confrontatie met grenzen die je nooit hebt gekozen.

🟢 Het verwateren van een vriendschap – zonder woorden, maar met pijn.

🟢 Een verhuizing – afscheid nemen van een plek waar herinneringen wonen.

🟢 Het verlies van hoop – op een kind, op liefde, op herstel.

Elk verlies vraagt om erkenning.

Om ruimte.

Om gezien worden – ook als je het zelf nog nauwelijks onder woorden kunt brengen.

Van denken naar voelen – van overleven naar leven

In een wereld die snel doorgaat, heb je soms iemand nodig die stil durft te staan. Die naast je komt zitten, niet om je te fixen, maar om je te zien. Om te voelen wat jij voelt. Ook in het zwijgen. Juist daar.

Mijn begeleiding richt zich op die bewuste overgang: van denken naar voelen. Van het hoofd – vol patronen, controle en ‘sterk zijn’ – naar het hart. Naar zachtheid, kwetsbaarheid, echtheid.

Ik begeleid mensen in rouw, verlies en trauma.

Ik zie jou.

Ik hoor jou.

Ook wat je niet zegt.

Laat ons kennismaken. Voelen of er een klik is – die klik is voor mij heilig. Want echte heling begint bij veiligheid.

Van je hoofd naar je hart.

Van overleven naar verbinden.

Van rouw naar ruimte.

Liefs Elly