Ik was vijftien toen ik zwanger raakte. Op mijn zestiende werd ik moeder. Nu, jaren later, is mijn kleindochter zélf zestien. En ineens besef ik des te meer hoe jong ik eigenlijk was.
Ik was vijftien toen ik zwanger raakte. Op mijn zestiende werd ik moeder. Nu, jaren later, is mijn kleindochter zélf zestien. En ineens besef ik des te meer hoe jong ik eigenlijk was. Als ik naar haar kijk – naar haar levensfase, haar zoektocht naar identiteit, haar kwetsbaarheid én kracht – dan voel ik diepe bewondering voor dat jonge meisje dat ik toen was. Voor mezelf dus.
Want wat heb ik veel moeten dragen op die leeftijd. Wat moest ik vroeg volwassen worden, terwijl ik zelf nog maar nauwelijks wist wie ik was. De liefde voor mijn kind was er vanaf het eerste moment. Maar het leven rondom dat moederschap was allesbehalve eenvoudig
Grootse liefde, grote uitdagingen
Toen ik jong moeder werd, wilde ik het goed doen. Perfect zelfs. Alles zelf doen. Zorgen, studeren, werken, sterk zijn. Maar ik liep keer op keer tegen grenzen aan. Tegen het leven zelf, dat zich niet altijd laat plannen. Tegen systemen die weinig ruimte bieden aan jonge moeders. Tegen mijn eigen perfectionisme en de overtuiging dat ik het alleen moest kunnen.
De stress bouwde zich op. Ik kende momenten van uitputting, van innerlijke leegte, van het gevoel mezelf kwijt te zijn. In de jaren daarna kwamen er nog andere uitdagingen op mijn pad: relationele struggles, financiële tegenslagen, een faillissement, en complexe familie-erfeniskwesties. Toch hield ik vol. En misschien nog wel het bijzonderst van alles: ik ben nog altijd gelukkig getrouwd met de vader van mijn kind. We zijn inmiddels 43 jaar samen. Onze liefde heeft stormen doorstaan, maar is blijven groeien.
De weg naar binnen
In 2012 kwam het keerpunt. Ik besefte dat ik niet alleen maar kon blijven vechten. Dat er iets moest veranderen – vanbinnen. Ik begon mijn innerlijke reis. Een pad waarin ik leerde voelen in plaats van verdringen. Waarin ik ruimte leerde geven aan alles wat zich in mij aandiende, ook aan het oude verdriet, het gemis, de onverwerkte ervaringen.
Ik volgde opleidingen en trainingen in familieopstellingen, innerlijk kind werk, regressietherapie, body remember trauma therapy, ademcoaching en mindfulness. Elke laag die ik losliet, bracht me dichter bij mijn kern.
Bij rust, bij waarheid, bij balans.
In 2020 besloot ik dat het tijd was om mijn levenswijsheid en professionele kennis te delen. Ik startte mijn coaching praktijk: EVBalans. Daarin begeleid ik mensen die vastlopen in stress, overprikkeling, oude pijn of simpelweg hun weg kwijt zijn geraakt. Als ervaringsdeskundige én opgeleide coach weet ik hoe het voelt om diep te zitten – en ook hoe het voelt om daaruit op te staan.
Herkenning en hoop
Wanneer jonge vrouwen, moeders of vrouwen met een zwaar verleden bij mij komen, voel ik vaak direct herkenning. We spreken dezelfde taal. Niet altijd in woorden, maar in energie. In wat het betekent om veel te dragen op jonge leeftijd. Om te moeten doorgaan terwijl je eigenlijk even zou moeten mogen leunen.
Ik vertel mijn verhaal omdat ik weet dat het kracht geeft. Omdat ik geloof dat heling voor iedereen mogelijk is, ongeacht waar je vandaan komt of hoe je bent begonnen. En ook omdat ik weet dat we soms pas jaren later volledig begrijpen hoe bijzonder onze eigen reis is geweest.
Dat besef groeit nu mijn kleindochter zestien is. Als ik haar zie – jong, levenslustig, dromend over de toekomst – dan voel ik des te sterker hoe bijzonder het is dat ik op die leeftijd al moeder was. En dat ik, ondanks alles, een leven heb opgebouwd vol liefde, betekenis en verbinding.
Tot slot
Ik geloof dat iedere vrouw de kracht in zich heeft om te helen. Soms heb je alleen een beetje hulp nodig om die kracht weer te voelen. Daarvoor ben ik er. Vanuit mijn hart, mijn ervaring en mijn vakmanschap.
Wil jij ruimte maken voor jezelf, je emoties, je eigen verhaal? Dan ben je welkom. Er is altijd een weg naar binnen. En van daaruit ontstaat alles.
Geloof jij in je eigen kracht?
Liefs Elly