Hoe anders zou het voor me geweest zijn als iemand mijn hand had vastgehouden op de momenten dat ik dat nodig had. Een hand met lechte ichaamswarmte. Een hand met oprecht, eenvoudig contact. Om mijn autonome zenuwstelstel tot rust te brengen. Dat wat niet met woorden gaat. Maar dat wat mijn innerlijke trillen harmoniseert.
Ik weet nu pas hoe zoiets simpels een enorme uitwerking kan hebben.
De kracht van aanraking.
Voor de derde keer ging ik onder begeleiding terug naar het moment dat ik samen met mijn pasgeboren zoontje op 16 jarige leeftijd mijn ouderlijk huis verlaat omdat het gewoon weg niet ging tussen mij en mijn moeder. Ik wilde het zelf doen, zelf voor hem zorgen, het was mijn zoon.
Het gaat hierbij niet om het verhaal, maar om de niet-ontladen energie alsnog te bevrijden. Je weet dat je vrij bent van een gebeurtenis als je er open en rustig over kunt praten, zonder dat je lichaam daar nog innerlijk of uiterlijk op reageert.
Het is onmogelijk om direct na dat dit gebeurde contact te maken met mijzelf, dat moet geleidelijk gebeuren. Zo kwam na 40 jaar voor het eerst in mijn bewustzijn hoe enorm mijn lichaam geschrokken is.
De kracht van menselijke warmte
Het moment echter waarop ik mijn begeleiders hand vastpakte (ik lag op de grond), gebeurde iets bijzonders. Mijn autonome zenuwstelsel reageerde direct op de menselijke warmte. Mijn lichaam begon haar emoties en spanning vrij te geven. Door te huilen en te mogen trillen. Tot dat een evenwicht van kalmte en vrijheid was bereikt. Stille vreugde.
Daarom vind ik het bij trauma herstel zo belangrijk om het lichaam mee te nemen. Daar zitten mijn en jouw schrikreacties vast. Daar zit de misselijkheid, de angst, het verdriet. In menselijke aandacht, met menselijke warmte (op een neutrale manier gebracht) kan het lichaam ontspannen. En vrij geven wat het onbewust vasthoudt. Keer op keer.
Samen terug naar trauma
De jonge vrouw in mijn praktijk heeft het gevoel er alleen voor te staan. Zelfs prettige ervaringen in haar leven doen er niet toe. Bij een een simpele ruzie wordt ze woedend of verlaat zij haar lichaam en ,haar verbinding met zichzelf. Ze wil meer plezier en rust in haar leven.
De basis van trauma herstel is altijd zelfregulatie. Ben jij in staat jezelf te kalmeren als je zenuwstelstel op hol slaat? Of jezelf in beweging te brengen als je verlamd raakt? Dit echt voor jezelf uitzoeken. Wat werkt en wat werkt niet. Bij de meeste van mijn cliënten is de natuur een geweldige hulpbron om tot rust en herstel te komen. Soms een huisdier.
Minder beangstigend
Ik vraag in de sessies altijd of ik jou mag aanraken als dat bij me opkomt. Het aanraken van jouw voeten kan bijvoorbeeld gronding verstevigen, als je de neiging hebt je lichaam te verlaten. Maar ook het vasthouden van je hand kan helpend zijn. Voor sommige zenuwstelsels is aanraking te bedreigend. Daarom is afstemming heel belangrijk.
In het geval van de jonge vrouw gaf het vasthouden van haar hand haar een anker om terug te gaan naar een ervaring in haar jeugd waar haar machteloosheid en verdriet zijn ontstaan. Mijn hand hield haar in het hier-en-nu, terwijl zij contact maakte met een specifieke gebeurtenis. Tegelijkertijd gaf mijn hand haar autonome zenuwstelsel het gevoel dat ze niet alleen was. Net als bij mij, na de geboorte van mijn zoontje op 16 jarige leeftijd..
Mijn coachee verwonderde zich erover dat het terug gaan naar haar traumatiserende ervaring minder beangstigend was dan ze zich had voorgesteld. Door het samen stap-voor-stap doorlopen van haar reis, in contact, in rust, in veiligheid, voelde ze zich ‘meer heel.’ En dat klopt. Er komt letterlijk een afgesplitst stuk terug. IN je lichaam. Dat voel je!