Als er een moeilijk gesprek of pijnlijke situatie in de lucht hangt, zegt ons instinct: RENNEN!
Confrontatie uit de weg gaan, telefoon niet opnemen, verdwijnen in je werk, feesten, drinken, kop in het zand.
Waarom doen we dat? En heeft het zin? Iedereen vermijdt wel eens moeilijke gesprekken, schuift ingewikkeld werk voor zich uit en doet z’n best om aardig gevonden te worden. Alles om ongemakkelijke situaties te voorkomen.

Weglopen voor een probleem is heel menselijk en het hoeft helemaal niet verkeerd te zijn. Het kan soms zelfs de juiste keuze zijn.
Afstand nemen van stressvolle situaties houd je in zekere zin rustig, zorgt ervoor dat je de situatie kunt overzien, dat je nadenkt voor je reageert en dus weloverwogen keuzes maakt. Weglopen voor moeilijkheden is een heel natuurlijk iets, want bedenk je maar: vluchten kan letterlijk je leven redden.

Logisch dus. We willen mensen geen pijn doen en we willen zeker al helemaal geen pijn voelen. En precies daar zit het ‘m vaak in. We zijn bang. Bang voor confrontatie en voor pijn. En dus lijkt je werk, de kroeg, de tv en soms zelfs de yogaschool een prachtig toevluchtsoord om het niet te voelen. Je kunt het even ‘lekker loslaten’, je hoofd leegmaken, niet denken aan je zorgen en het probleem van je afzetten. Maar waar je ook heen vlucht, die angst is onderdeel van jou en vlucht dus vrolijk met je mee.

No matter where you go, there you are Confucius

Je kunt het allemaal best een tijdje vergeten en je ook stukken beter voelen als je even niet hoeft te dealen met het probleem. Maar er komt een moment dat je er iets mee moet. Je kunt je partner niet eeuwig blijven negeren, je kunt je niet blijven irriteren aan je collega of na een tijdje houd je het excessief feesten niet meer vol en word je hoe dan ook met jezelf geconfronteerd. Zoals blijkt dat een periode van alleen zijn heel positief en helend kan werken, is het ook goed om je angsten onder ogen te zien als het nodig is. En dat wordt niet per se makkelijk of leuk hoor, want een confrontatie kan wonden veroorzaken of oude wonden openrijten. Maar precies dát is wat je uiteindelijk sterker gaat maken.

Allereerst is het goed om op te merken dát je ergens voor wegloopt of iets niet ziet. Eigenlijk ben je dan al een heel eind op weg. En dan…

Accepteer wat je voelt

Niemand heeft gezegd dat het leuk is om een relatie uit te maken, de confrontatie met je baas aan te gaan of een ruzie met je moeder uit te praten. Maar hoe meer je je tegen je angst verzet of hoe meer je het uit de weg gaat, hoe meer het bij je blijft hangen. Of zoals Carl Jung, de grondlegger van de analytische psychologie, stelde: “What you resist, persists.” Dus stap 1: accepteer dat je je rot voelt, boos, bang of ongemakkelijk. Het betekent niet dat je het voor altijd blijft voelen, je kan het gewoon aan én iedereen heeft er last van.

Ben nieuwsgierig

Als je iets niet kent, is het sowieso ongemakkelijk. Een situatie die je nooit eerder hebt meegemaakt is altijd een beetje eng, maar óók nieuw. Beter ga je de confrontatie aan, want dan heb je het maar gehad. Kijk maar eens wat het gevoel met je doet. Voel de angst in elke vezel van je lijf. Zitten en voelen, dat is de key. Eigenlijk is het pure meditatie. En nee, dat is niet altijd prettig. Stel jezelf vragen als: waar ben ik bang voor? Wat voel ik precies? En waar voel ik die angst in mijn lichaam? Als je de angst zo analyseert dat je de details ervan kunt zien, wordt het steeds kleiner en overzichtelijker.

Op 29 november is er familieopstelling waarin jij kan onderzoeken waarom jij steeds vlucht, voel je vrij om hier bij te zijn:
https://evbalans.nl/nieuwsoverzicht/familieopstelling-29-november