Rouwen om haar kindertijd

Gisteren een op stelling mogen begeleiden met de vraag "Hoe kan ik meer geld overhouden"

Ik werk mij een slag in de rondte, heb een goede baan, goed inkomen maar toch lukt het mij niet.

Door vragen te stellen kwam er een enorm diep verdriet uit haar kindertijd en jeugd naar boven.
Er was geen geld, veel famieleden verloren, niet gezien, er niet toe doen, ongelukken enz...

Enorm veel pijn en verdriet uit haar kindertijd, die enorm zwaar op haar drukte.

Op een geven moment zegt ze," ik ben het NIET waard om te leven"?

Dit was precies de essentie waar het om ging, "ben ik het waard om te leven"?

Durf jij de pijn te voelen, toe te staan in jezelf dat dit er allemaal geweest is, vraag ik.

Durf jij deze pijnen te omarmen, heel even maar.

Deze oude pijnen horen bij jou, kan jij ze een beetje ruimte geven, toestaan dat dit allemaal verdomd zeer doet. Het heeft je gemaakt tot wie je nu bent, het hoort allemaal bij jou.

Je wilt het liefst vooruit kijken, maar rouwen om je verloren kindertijd is essentieel om oude wonden te helen.

Ze zit al jaren in een diep rouwproces vanaf het moment dat je moeder overleed komt alles stukje bij beetje naar boven.

Je energie is op, er is veel boosheid maar je wil er van weg, je wilt het niet voelen.

Maar onder deze kluwen van zit boosheid, pijn en angst schuilt diep verdriet als primaire emotie.