Bij aankomst op station stond Elly mij al op te wachten om de reis per auto voort te zetten richting haar woning waar ze samen met haar partner woont. Nadat de kop koffie zorgde dat we waren geacclimatiseerd begon Elly aan haar verhaal.

“Geboren in Buren was ik het zevende kind in de rij van acht, heb vier broers en drie zussen. Opgegroeid op het platteland, mijn vader was fruitteler. Ik was de eerste 2 jaar veel bij mijn tante, daar mijn moeder niet voor mij kon zorgen. Daarna zorgde voor mij, totdat ze zelf op eigen benen ging staan. Toen was ik 15 en raakte zwanger van mijn huidige partner, waarmee ik nu 40 jaar samen mee ben.

 

Wij waren van mening dat wij het vooral zelf moesten gaan doen en ze zouden de wereld wel even laten zien dat we geen hulp nodig hadden. Ondanks dat de gemeente wel meewerkte, mits we de school afmaakte, door ons van een uitkering te voorzien, was het natuurlijk niet zo makkelijk als dat ik het nu vertel. Mijn schoonouders, waren erg praktisch ingesteld. Ze hadden een eigen bedrijf met genoeg ruimte waardoor een van leegstaande kantoorruimtes tot onze woning werd omgetoverd. Op die manier konden we onze eigen gang gaan en als we hulp nodig hadden konden we aan de bel trekken.

 

Op mijn 16 de tekende ik mijn eigen rapport af op school dat was wel bijzonder want ik hoefde niemand verantwoording af te leggen. Alhoewel als jonge ouders heb je wel de verantwoording voor het kind, een taak die we serieus op ons namen. Dat wij hierdoor wel gebonden waren en anders in leven stonden van mijn leeftijdsgenoten, die op stap gingen mogen duidelijk zijn. Een voordeel had het wel, als je vroeg kinderen krijgt, heb je ze ook vroeg het huis uit, waardoor we later wel konden inhalen wat we toen hadden overgeslagen.

Wat wel weer lachwekkend is, toen wij als jonge ouders naar de schoolgesprekken kwamen van onze kinderen wilde ze niet geloven dat wij de ouders waren. Als ik wel eens met mijn kleindochter op pad ga denken ze ook vaker dat ik de moeder ben. Zo zie je maar dat mensen vooroordelen hebben en het lastig vinden daar van af te wijken.

 

Ik had op 13 mei examen gedaan en 25 mei is ons eerste kind geboren en 3 juni stond ik weer op school mijn diploma op te halen. Ben zelf wel altijd actief geweest, nadien heb ik mijn middenstandsdiploma gehaald, alles in de financiële wereld behaald. Toen ik 30 was kreeg ik een auto ongeluk, waarbij ik van achteren werd aangereden, waarbij ik van de ene op de andere dag naar van alles kunnen, naar niets meer kunnen ging. Ik heb toen in een revalidatiecentrum gezeten en kreeg te maken met boefjes van advocaten die niet wilde betalen. Mij werd verteld dat het tussen de oren zat en er niks aan de hand was, ik zou maar beter mijn best gaan doen met sporten dan zou het wel over gaan. Mijn rug was volledig geblokkeerd door een acute hernia waardoor ik met spoed geopereerd moest worden. Helaas het mislukte, en ik kreeg te horen ja ik heb er ook niet zoveel zin meer in op vrijdagmiddag.

 

Dan ben je 30 en kun je in de rolstoel achter de geraniums gaan zitten. In de woonkamer had ik 2 jaar mijn bed staan. Ik ben zelf op zoek gegaan naar een arts die mij wel nog kon helpen. Zo kwam ik bij een Amerikaanse arts terecht die in het Amstel Hotel verbleef. Met hem ben ik in gesprek gegaan en hij was overtuigd dat hij het wel kon en zei kom maar naar Amerika. Echter een kleinigheidje ontbrak, het zou 175.000 gulden gaan kosten, en liet die nu net even niet hebben. De verzekering wilde ook niet meewerken.

 

Mijn moeder heeft ook last gehad van een hernia en die heeft er haar hele leven last van blijven houden. Dat wilde ik dus absoluut niet, en ofschoon veel mensen waarschijnlijk al eerder afhaakte, besloot ik toch verder te gaan zoeken. We zijn verder gaan zoeken en we kwamen in contact met een arts uit Zevenaar. Hij gaf mij 75 tot 80 procent dat het goed zou komen.. Dus de stap maar gewaagd en na de operatie nog 14 weken in gips gezeten en nadien kon ik weer functioneren.

 

Nadien ben ik een HBO opleiding gaan volgen maar liep tegen een burn out aan.. Dat was wel voor mij de omslag in mijn leven om in te zien dat het anders moest gaan. Maar goed tussen het inzicht krijgen en het vorm geven gaan wel een paar jaar overheen. In 2015 ging het bedrijf van mijn schoonouders en mijn man failliet.

Daar ik uit de financiële wereld kwam werd er een beroep gedaan op mij om het faillissement af te handelen. Het was wel handig maar niet verstandig in relatie tot een familie band. Mijn schoonmoeder werd ziek en ik had beloofd haar te gaan helpen waar ik kon en haar zou begeleiden tot ze zou overlijden. Het was wel een gewaagde uitspraak maar ik heb de taak volbracht door voornamelijk veel te regelen.

 

In 2018 werkte ik op een klein kantoor in de financiële sector, dat we samen met een team hadden opgebouwd. Het bedrijf moest groter worden en werd verkocht. Er kwam een partij uit Amsterdam die ons boeren wel even kwam vertellen wat wij verkeerd deden.

 

Vanaf dat moment voelde ik met mijn klompen aan dat er iets niet klopte. Geld verdienen werd prioriteit nummer een, de menselijke factor verdween. Ik stopte en kreeg verteld je begrijpt het niet, maar nadat ik nog geen zes weken weg was, waren de andere collega’s die aanvankelijk mij niet begrepen, ook opgestapt. Ze gaven mij achteraf wel gelijk, niet dat dit belangrijk is, maar ik voelde het wel goed aan. Zelfs klanten spreken mij er wel nog eens op aan en verwoorden wat ik destijds aanvoelde. Het had natuurlijk ook aan mij kunnen liggen, maar dit keer zat ik kennelijk goed. Ik had mij wel al ingeschreven bij de kamer van koophandel, maar kon niet starten door de tegenslagen.

 

Toen wilde ik eigenlijk mijn eigen bedrijf verder vormgeven maar toen werd mijn zus ziek, kanker einde verhaal. Er zou euthanasie gepleegd worden echter de dag voordat het zou plaatsvinden kreeg ze te horen dat de schouwarts een foutje had gemaakt en maar besloot dat ze nog moest leven. Ze zou dus opnieuw toestemming moeten vragen om te mogen sterven. Het enige wat ze kon was liggen. Zelf vind ik het uiterst inhumaan om zo met de wens van iemand om te gaan. Voor mijn zus was de strijdlust op, ze had de kracht en moed niet meer om weer te gaan vragen of ze dood mocht, waarop ze besloot te stoppen met eten en drinken. Het proces van 6 weken die volgde was mensonterend. Die periode wilde ze liefste met haar partner doorbrengen maar ik had mijn hulp aangeboden. Er ging even overheen en toen belde mijn zwager op met de vraag of mijn aanbod nog stond, hij was op. Toen ik onderweg was richting hun huis, anderhalf uur van mij vandaan, had ik natuurlijk geen idee wat ik zou aantreffen, maar ik liet het maar op mij afkomen en zie wel wat ik kan betekenen. Mijn zwager wilde vooral een nacht slapen. Dus ik heb zo 4 nachten aan bed gezeten, waarbij ik wel vaak dacht, moet dit nu zo, laat het stoppen! Het kan niet anders dan een lijdensweg voor haar zijn, ofschoon ze niet veel meer meekreeg.

 

Daarna ben ik mijn coaching bedrijf begonnen, denk dat ik genoeg levenservaring heb opgedaan waarbij ik er voor menig mens kan zijn.

In het begin coachte ik met voeding schema’s. Ofschoon ik van mening ben dat voeding je gezonder kan maken. Maar om mensen te zeggen dat ze strenger voor zichzelf moeten zijn is niet iets wat bij mij past. Nu neem ik mensen mee tijdens een wandeling en neem mijn eigen ervaringen mee, waarbij de ander tot inzichten komt om het pad te vinden welk hem verder brengt. Ik neem ze mij van hun hoofd naar hun hart, van denken naar voelen.

Zo had ik laatst een jong meisje dat zwanger was, dan kan mijn ervaring kracht en moed geven om haar door deze fase heen te laten komen.

 

Aan de andere kant help ik onbewust mijn kleindochter van 14 ook met mijn verhaal, ze zegt: “Ik moet er niet aan denken hoor, om nu al moeder te worden”

Zo zie je maar dat een ieder het anders beleefd, maar hoe dan ook, mijn ervaring is dat je door alle moeilijke fases heen komt en er sterker uit komt. Mooi dat ik nu mensen in dat proces mag begeleiden in het vinden van hun eigen oplossing.”

 

Hierna bespraken we nog wat persoonlijke ervaringen met een kop koffie, welk ik erg plezierig heb gevonden.

Elly je achternaam doet je alle eer aan, je was er vroeg bij en zoals de foto al illustreert is er voor jou maar een weg en dat is vooruit en wat er ook op je pad komt je gaat er met een open blik en volle moed tegenmoet. Heb veel bewondering voor je doorzettingsvermogen en weet zeker dat je veel mensen kunt helpen met het zoeken van hun eigen pad. Ik gun je nog veel mooie wandelingen en diepgaande gesprekken. En ben je keer in Heerlen wees welkom.