“Nee zeggen is geen ondankbaarheid – het is zelfliefde”

Over het niet mogen aangeven van grenzen, en de weg terug naar jezelf

Ik was 16. Net bevallen.

We hadden niets. Geen geld, geen rust, geen veiligheid.

Dus alles wat ik kreeg, nam ik met beide handen aan. Dankbaar, altijd. Alsof ik verplicht was om blij te zijn, zelfs met wat ik niet wilde.

Tot die ene keer.

Het cadeau kwam van mijn moeders zus. Iets kleins, maar ik voelde: dit wil ik niet.

Voor het eerst zei ik: “Nee, dank je.”

En toen kwam het oordeel.

“Wat ben jij een ondankbaar kreng.”

Mijn moeder bleef het herhalen.

Alsof mijn grens een belediging was. Alsof mijn gevoel er niet toe deed.

Als je leert dat jouw nee niet mag bestaan

Wat ik toen nog niet wist, is hoe diep zo’n moment zich vastzet.

Hoe je, als je grenzen niet worden gerespecteerd, leert om ze maar niet meer uit te spreken.

Want:

• Als je “nee” zegt, krijg je commentaar.
• Als je iets weigert, stel je mensen teleur.
• Als je kiest voor jezelf, ben je ondankbaar.

Dus leer je: buigen. Glimlachen. Aannemen. Jezelf wegcijferen.

Je raakt vervreemd van wat jij eigenlijk voelt, nodig hebt, verlangt.

En langzaam raak je ook vervreemd van jezelf.

---

Wat geen grenzen mogen hebben met je doet

• Het eist z’n tol. Niet meteen. Maar op den duur:
• Je raakt uitgeput.
• Je voelt je schuldig als je voor jezelf kiest.
• Je weet niet meer wat jij wilt – alleen wat er van je verwacht wordt.
• Je zegt “ja” met je mond, maar “nee” in je buik.
• En het zit niet alleen in je hoofd. Je lijf gaat meedoen:

Hoofdpijn, spanning, onrust, vermoeidheid, een lijf dat constant op scherp staat.

---

13 jaar geleden stortte ik in – letterlijk

Een burn-out. Mijn systeem kon niet meer.

En pas toen — 13 jaar geleden — begon ik te begrijpen:

Dit ging niet over werkdruk.

Niet over drukte.

Maar over een leven lang mijn gevoel onderdrukken.

Over altijd beschikbaar zijn, altijd inschikken, nooit mogen kiezen voor mezelf.

Het besef kwam hard binnen:

Ik had nooit geleerd dat ik er óók toe doe. Dat ik grenzen mág stellen. Dat nee zeggen óók liefde is.

---

"Nee" is niet egoïstisch. Het is eerlijk. Het is nodig.

Grenzen stellen betekent niet dat je ondankbaar bent.

Het betekent dat je jezelf serieus neemt.

Een “nee” is geen afwijzing van de ander – het is een erkenning van jezelf.

Van je ruimte. Je energie. Je waarde.

Dat is wat ik nu leer.

Elke dag opnieuw.

En ik leer het aan mijn kinderen en kleinkinderen, omdat ik wil dat zij opgroeit met dit besef:

• ➡️ Je mag nee zeggen.
• ➡️ Je hoeft jezelf niet op te offeren om aardig gevonden te worden.
• ➡️ Jouw gevoel doet ertoe.

---

Voor wie dit herkent:

Heb jij ooit iets aangenomen wat je eigenlijk niet wilde?

Voel jij je schuldig als je een grens stelt?

Voel je de drang om anderen te pleasen, ten koste van jezelf?

Dan is dit jouw uitnodiging.

• 🛑 Stop.
• 💬 Voel wat jíj nodig hebt.
• 🗣️ Zeg één keer bewust “nee.” Ook al trilt je stem.

Je bent het waard. Niet pas als je perfect bent. Niet pas als iedereen je begrijpt.

Maar nu. Zoals je bent.

---

Laat het me weten.

👉 Herken je dit? Deel je verhaal hieronder of stuur me een bericht.

👉 Wil je dat ik vaker schrijf over grenzen, trauma, herstel of moederschap? Laat het me weten. Ik schrijf. Voor jou. Voor ons allemaal.