Laatst kwam ik een sculptuur tegen:

een vrouw, hol vanbinnen, open armen, maar zonder gezicht.

Toen ik haar zag, raakte ze iets diep in mij.

Zó voelde ik me lange tijd: aanwezig, maar leeg.

Aan de buitenkant deed ik wat er van me verwacht werd,

maar vanbinnen was ik mezelf kwijt.

Ik wist niet meer wie ik was, wat ik wilde,

of waar ik eigenlijk naar verlangde.

Te jong om te dragen

Ik werd zwanger toen ik vijftien was.

Nog een kind, maar ineens moeder.

Ik vluchtte uit huis, weg van de kou,

van het niet gezien worden,

van het ontbreken van verbinding met mijn moeder.

Ik voelde me nergens thuis.

Altijd anders.

Altijd op zoek naar een plek waar ik er wél mocht zijn.

Mijn man en ik — nog maar twee kinderen eigenlijk —

probeerden samen een toekomst op te bouwen.

We werkten, studeerden, hielden vol.

En we deden het: we maakten er iets van,

tegen alle verwachtingen in al 44 jaar.

Maar diep vanbinnen bleef het leeg.

Ik leefde voor iedereen, behalve voor mezelf.

Het lichaam zegt: stop

In 1995 veranderde alles.

Een auto-ongeluk. Een whiplash.

Twee jaar lang niets meer kunnen.

Daarna volgden jaren van doorgaan — tot het niet meer ging.

De burn-out in 2010 was het moment waarop alles stilviel.

Mijn lichaam dwong me te luisteren.

Niet naar wat anderen wilden,

maar naar wat ík nodig had.

En dat was pijnlijk.

Want als je jarenlang hebt geleerd te overleven,

is voelen het moeilijkste wat er is.

Toch begon dáár mijn heling.

In de stilte.

In het niet-weten.

In het stapje voor stapje terugvinden van mezelf.

De reis naar binnen

Ik leerde dat heling geen rechte weg is.

Het is vallen, opstaan, en weer voelen.

Het is durven kijken naar wat je jarenlang hebt weggestopt.

Het is jezelf opnieuw ontmoeten — zonder oordeel.

Langzaam vond ik rust in mijn hart.

Ik ontdekte dat zachtheid kracht is.

Dat ik niet hoef te vechten om liefde te verdienen.

Dat ik gewoon mag zijn.

Vandaag, bijna 60, voel ik me thuis in mezelf.

Niet omdat mijn leven perfect is,

maar omdat ik mezelf weer durf te voelen.

Wat ik nu doe 🌿

Alles wat ik heb meegemaakt, draag ik nu mee in mijn werk.

Ik begeleid mannen, vrouwen en jongeren

die zichzelf zijn kwijtgeraakt, net als ik ooit was.

Mensen die vastlopen in hun hoofd,

die niet meer weten wat ze voelen of wat ze willen.

Die denken dat ze eerst iets moeten “fixen” om goed genoeg te zijn.

Samen gaan we terug naar de kern.

Naar bewustwording.

Naar heling.

Naar de verbinding met het hart.

Ik werk met adem, stilte, aanwezigheid en aandacht.

Niet om te repareren,

maar om ruimte te maken voor wie je al bent.

Want heling is niet iets wat je dóet —

het is iets wat vanzelf gebeurt,

als je weer durft te voelen.

Misschien herken jij iets van mijn verhaal.

Misschien voel jij ook dat je onderweg iets bent kwijtgeraakt.

Weet dan: je bent niet stuk.

Je bent onderweg naar jezelf.

Het is nooit te laat om weer verbinding te maken met wie je werkelijk bent.

Liefs,

Elly Vroegh

EV Balans | Coaching vanuit hart tot hart

#persoonlijkegroei #bewustwording #heling #burnout #traumaverwerking #ademwerk #verbinding #zelfliefde #levenvanduitjehart