Gisterenavond had ik ondanks de kou en regen een mooi coachingsgesprek en deze ging over wat jij vroeger als kind meegemaakt had en geleerd hebtdat je brein dat voor waarheid aan neemt. Maar je was toen kind, is dit nu nog steeds waarheid. Dat zijn wij aan het onderzoeken.

Als kind hebben we een serie overlevingsstrategieën ontwikkeld, die we als volwassene meestal niet meer nodig hebben. Als kind waren we compleet afhankelijk van onze ouders zowel voor liefde als voor materiële zaken (onderdak en eten). Onze ouders waren, zoals “echte” mensen, alles behalve volmaakt en deden niet altijd even lief tegen ons. Soms kregen we straf, werd ons liefde onthouden, werd er ruzie met ons gemaakt, druk op ons uitgeoefend, etc. Afhankelijk van ons karakter en de situaties ontwikkelden we vecht-, vlucht- of bevries reacties om ons staande te houden en toch die liefde te behouden. We konden niet anders.

Maar wanneer werden we eigenlijk emotioneel volwassen? Wanneer kwamen we daar eigenlijk los van? Als ik die vraag aan mezelf stel dan blijf ik het antwoord schuldig. Was het toen ik m’n eigen geld ging verdienen, of toen ik uit huis ging? Ik kan me geen moment herinneren dat de banden met m’n ouders rigoureus werden verbroken. Ik bedoel hier dus de emotionele banden. Er zijn gelukkig nog culturen waar rituelen worden uitgevoerd om die banden te verbreken. Het kind weet daarmee niet alleen mentaal dat hij/zij nu onafhankelijk is geworden, maar elke cel van z’n wezen weet het. Het kind is nu man of vrouw, wordt als zodanig behandeld, kan nu ook zichzelf als zodanig ervaren. Wat ik zie is dat de gemiddelde Westerse mens nooit helemaal emotioneel volwassen is geworden en in zekere zin op een kinderlijke manier met zijn emotionele leven blijft omgaan. Van binnen is deze mens (gedeeltelijk) in z’n kindertijd blijven steken: hij reageert vanuit die kinderlijke patronen.

Ik noem een paar voorbeelden:

• vechtreacties: dominant of stoer doen, hatelijkheden, cynisme, sarcasme, arrogantie, bravoure, humor, veinzen, seksisme, projecteren, negeren
• vluchtreacties: door angst voor de afwijzing: ja zeggen bij nee voelen, chaotische reacties, sentimenteel, wantrouwig, wegkijken, jezelf klein maken, verschuilen
• bevries reacties: verstijven, verlegenheid, onzekerheid, blozen, slikken, dichtgeknepen keel

Al deze reacties belemmeren een vrije stroom van energie, creativiteit en communicatie. In die zin zijn ze absoluut niet passend, net zoals de eerder genoemde emoties. Een complicerende factor is dat we ook niet geleerd hebben om met negativiteit en negatieve emoties om te gaan. We willen er niet mee geconfronteerd worden. Sterker nog we gaan ze meestal uit de weg c.q. we willen ze eigenlijk niet voelen.

Onderstaande geeft een indicatie van emotioneel volwassen gedrag aan:

Over het algemeen blijf je kalm en ontspannen,

Je bent flexibel in je houding,
Je neemt je verantwoordelijkheid voor jezelf, je gezin en voor andere omstandigheden,
Je bent leergierig en vergaard graag kennis,
Je staat positief tegenover jezelf te ontwikkelen,
Je hebt een groot gevoel voor humor en humor is een groot onderdeel van je leven,
Je lacht iedere dag,
Je kan om jezelf lachen, maar ook door omstandigheden,
Je voelt je op je gemak,
Je hebt zelden kritiek op anderen,
Je hebt een algemene houding van: Leef en laat leven,
Je uit gemakkelijk teleurstellingen in je leven en kan daarna doorgaan,
Je kan redelijk gemakkelijk omgaan met tegenslagen en teleurstellingen,
Je bent over het algemeen makkelijk in de omgang met anderen,
Je hebt een optimistische houding,

Als iets niet lukt, ga je op zoek naar andere mogelijkheden.

Ontwikkelen:
Emotioneel volwassenheid is een proces, een proces waarin je jezelf ontwikkelt. Emotionele volwassenheid kan je altijd ontwikkelen, iedereen kan altijd werken aan zijn of haar emotionele volwassenheid.

Ben jij emotioneel volwassen?

Maar blijf vooral ook spelen😊.

Wil jij hier meer over weten?

Bel mij gerust op dan maken wij een gratis kennismakingsafspraak.

06-51 29 37 20