Systemisch werk op het internaat…

Vorige week hebben wij een opstelling mogen doen op een internaat.  Een kleine groep van 10 kinderen van 14-15 jaar waarde sfeer niet goed is. Waar kinderen hun sociale plekje proberen te veroveren (onbewust) ten koste van een ander. Er worden kinderen buitengesloten, gepest, omdat ze anders zijn of waar niet meteen hoogte van te krijgen is. Er zijn kinderen die bij de vervelende groep aangesloten zijn omdat ze vroeger zelf gepest zijn. Bekende groepsissues dus.

Na de uitleg plaatsten de kinderen ieder een poppetje op het vlak, in het veld. Ze mochten een plek gaan staanwaar zij voelen of vinden dat ze staan in de groep. Gelijk werd zichtbaar dat enkele kinderen zich buiten de groep plaatsten, alleen of aan de rand van het veld. Je voelde de spanning toenemen. Er gebeurde zoveel in de hoofden.

Iedereen keek naar het veld. “Wat valt jullie op?” Het gesprek kwam langzaam op gang. Eerst nog wat sociaal wenselijke opmerkingen. Vervolgens werd wat heel duidelijk te zien was benoemd. Er staan kinderen alleen…

In de tweede ronde mocht iedereen er een emotie bij leggen en het poppetje eventueel verplaatsen. We gingen de kring rond en in eerste instantie legde iedereen een blije smiley neer. Ik dacht nog ‘wat als iedereen dit doet?’ Ik had vertrouwen dat er mocht gezien gaan worden wat er gebeurde. Ik was hier niet voor niets!. Vertrouwen hebben, laten gebeuren… En ja hoor, andere emoties volgden. Frustratie, verdriet, boos, bang, etc.

Het werd nu heel stil in de groep.  Voelbaar voor edereen, ook de raddraaiers. Confronterend. Hier kon niemand voor weglopen. Dit speelt dus in de groep, feitelijk, maar vooral in de onderstroom, de laag waar gevoeld wordt. Stilte.

En toen kwam het moment dat een meisje het woord wilde en een heel helder beeld van de klas schetste. Wat een reflectie! En daarna durfden enkele kwetsbare kinderen zich uit te spreken. Met tranen. Er volgden er meer die aangaven hier last van te hebben, maar baggateliseerde het en  dachten dat het niet zo erg was. En dan de jongen die eerst grove opmerkingen maakten die nu verschrikt naar beneden keek en zacht fluisterde: er niet zo bij stil hadden gestaan wat het met de ander deed".

Wat een lef van deze kinderen. En wat een beweging! Aan het einde bleven kinderen staan.. Ze gaven aan zo blij te zijn dat er wat aan de sfeer in degroep gedaan werd en dat dit wel een fijne manier was. Zonder veel te zeggen laten zien er speelt in de in de groep. 

Beelden zeggen zoveel meer dan 1000woorden. 

Over 4 weken gaan wij terug.