Ik rende. Altijd maar door.

Mijn dagen bestonden uit werken, zorgen, regelen, doorgaan. In de vermogensbeheerwereld draaide ik weken van 60 uur, terwijl ik naast mijn werk ook nog mijn scriptie moest schrijven voor mijn Hbo-opleiding Financieel Management. Een studie die ik als zwaar ervoer, omdat ik nooit had geleerd hoe ik moest studeren. Maar falen was geen optie, dus ik ploeterde door.

Thuis wachtten mijn twee kinderen, die ook hun moeder nodig hadden. Maar ik had geen rust om echt bij hen te zijn. Mijn hoofd zat vol. Ik voelde me schuldig als ik er niet genoeg voor hen was, maar ik voelde me net zo schuldig als ik mijn werk niet perfect deed.

En dan was er nog het familiebedrijf van mijn man. Het zat in zwaar weer en ik kon het niet verdragen om aan de zijlijn te staan, dus in het weekend deed ik de administratie. Het was alsof ik een kaartenhuis in de storm overeind probeerde te houden.

Maar ik zag het niet. Ik voelde het niet. Ik was al zo lang mezelf kwijt dat ik niet eens meer wist hoe het voelde om stil te staan.

De klap

Het gebeurde op mijn werk. Ik had iets fout gedaan. Iets kleins, achteraf gezien, maar in dat moment voelde het alsof ik door de mand was gevallen. Mijn werkgever sprak me erover aan, maar ik hoorde zijn woorden niet meer. Ik hoorde alleen maar: Fout. Jij bent niet goed genoeg. Jij faalt.

Het werd stil in mijn hoofd. Ik kon niet meer nadenken, niet meer voelen.

Ik stapte op. Ik herinner me de rit in de auto nauwelijks. Mijn handen aan het stuur, mijn blik op de weg, maar ik was er niet meer. Mijn lichaam bewoog, maar mijn geest was bevroren. Pas bij de Waal in Neerrijnen kwam ik weer een beetje tot mezelf. Ik keek naar het water en wist: Ik kan niet meer. Ik ben op.

Het elastiek waar ik mezelf jarenlang mee overeind had gehouden, was geknapt.

De weg terug

Het heeft tijd gekost. Veel tijd. En pijn.

Ik moest opnieuw leren luisteren—naar mijn lichaam, mijn gevoelens, mijn grenzen. Ik moest afleren om mezelf te negeren.

Ik begon met mindfulness. In het begin voelde het vreemd om stil te zijn, om te ademen, om echt te voelen wat er binnenin me speelde. Maar stap voor stap bracht het me dichter bij mezelf.

Ik zocht hulp bij een coach. Iemand die me de juiste vragen stelde, die me hielp om te zien wat ik al die jaren had weggestopt. Langzaam begon ik mijn patronen te begrijpen, de overtuigingen die me hadden gedreven tot het punt van instorten.

Daarna ontdekte ik de kracht van wandelcoaching. Buiten, in de natuur, voelde ik me lichter. Alsof de beweging en de frisse lucht ruimte maakten in mijn hoofd. Ik begon weer te voelen, te ontdekken wat ík nodig had, los van alle verwachtingen die ik mezelf had opgelegd.

En ik wist: Dit is wat ik wil doen. Dit is hoe ik anderen wil helpen.

Van overleven naar leven

Ik besloot opleidingen te volgen in mindfulness, coaching en wandelcoaching. Niet alleen om mezelf verder te ontwikkelen, maar ook omdat ik voelde dat dit mijn weg was. Ik wilde anderen helpen om niet zo diep te hoeven vallen als ik had gedaan.

Zo ontstond EVBalans. Mijn bedrijf, maar ook mijn missie.

Ik weet hoe het voelt om jezelf kwijt te raken. Om altijd maar te geven, totdat er niets meer over is. Maar ik weet nu ook hoe het voelt om jezelf weer terug te vinden.

En dat is wat ik anderen gun.

Bij EVBalans begeleid ik mensen die vastzitten in patronen van stress, perfectionisme en overbelasting. Ik help hen weer in contact te komen met zichzelf, om te leren voelen, te luisteren en grenzen te bewaken. Niet pas als het te laat is, maar op tijd.

Want balans is geen luxe. Het is een basisbehoefte.

Ik heb het op de harde manier moeten leren. Maar als mijn verhaal één iemand kan helpen om eerder stil te staan, eerder te kiezen voor zichzelf, dan is alles wat ik heb meegemaakt niet voor niets geweest.

Burn-out was mijn breekpunt. Maar ook mijn keerpunt.

Ik koos voor mezelf. En nu help ik anderen om dat ook te doen.

P.S. Deze foto zegt genoeg. Terwijl ik al geveld was door een longontsteking, bleef ik doorgaan. Ik organiseerde nog SamenLoop voor Hoop, maar luisterde niet naar mijn lichaam en alle signalen die me waarschuwden. Het heeft me nog dieper laten beseffen hoe belangrijk het is om echt te luisteren naar het fluisteren van je lichaam – iets wat ik nu met heel mijn hart doorgeef aan anderen.